کابل RCA

کانکتور RCA (یا کانکتور RCA Phono یا کانکتور Phono) نوعی کانکتور الکتریکی است که معمولا برای حمل سیگنال های صوتی و تصویری استفاده می شود. نام RCA از شرکت Radio Corporation of America گرفته شده است که این طرح را در هه 1930 معرفی کرد. اتصالات فیش نر و جک مادگی را پلاگین RCA و جک RCA می نامند.

کلمه Phono در کانکتور RCA Phono مخفف کلمه ی Phonograph است، زیرا این کانکتور در اصل برای اتصال صفحه گرامافون به گیرنده رادیویی ایجاد شده است. جک های RCA اغلب در ورودی های فونو استفاده می شوند، مجموعه ای از جک های ورودی معمولا در پنل پشتی یک  پری آمپلی فایر، میکسر یا آمپلی فایر، به ویژه در دستگاه های رادیویی اولیه، که یک گرامافون یا صفحه ی گرامافون به آن متصل است، قرار میگیرند.

کابل RCA چیست؟ تاریخچه RCA

تا سال 1937، RCA این طرح را به عنوان یک رابط داخلی در بستر کنسول های رادیو-گرامافون خود معرفی کرد. شاسی تقویت کننده دارای کانکتور های ماده بود که کابل های نر را از شاسی رادیو و پخش کننده گرامافون می پذیرفت. در اصل، این مفهوم به عنوان یک روش آسان برای جدا کردن منابع در حین عیب یابی کنسول در حین سرویس در نظر گرفته شده بود.

حداکثر تا سال 1938، RCA کانکتور مادگی را به پنل پشتی بسیاری از مدل های رادیویی AM رومیزی خود منتقل کرد تا به مشتذیان امکان دهد روشی آسان برای اتصال یک گرامافون یا تلویزیون خارجی در زمان بعدی استفاده، داشته باشند. کانکتور در پشت رادیو با یکی از عبارات "Victrola"، "Phono"، "Pick-up" و "Television" نام گذاری شده بود. RCA بعدا یک صفحه گردان مخصوص برای رکورد های RPM 45 به نام 9JY به بازار عرضه کرد.

در سال 1939، RCA دو کنسول رادیویی تلویزیونی (TRK-9 و TRK-12) را معرفی کرد که از همان مفهوم اتصال داخلی استفاده می کردند، اما خروجی صدای شاسی تلویزیون از طریق یک کابل نر به نر به شاسی رادیو یا تقویت کننده متصل می شد. سه مدل تلویزیون ارزان تر در سال 1939 به جای تقویت کننده و اسپیکر یکپارچه، یک کانکتور خروجی صدا در پنل پشتی خود داشتند.

در دهه 1950، زمانی که سیستم های عالی و خوش صدا در طول انقلاب ترانزیستور محبوب شدند، کانکتور های RCA جایگزین کانکتور های قدیمی تر شدند، زیرا برای بسیاری از کاربرد های دیگر در دنیای صوتی مصرف کننده استفاده داشتند.

ساختار کابل RCA و استفاده های دیگر آن

در معمولی ترین کاربرد ها، کابل RCA دارای یک دو شاخه استاندارد در هر انتها هستند که از یک رابط نر مرکزی تشکیل شده است که توسط یک حلقه احاطه شده است. حلقه اغلب به منظور ایجاد فشار گرفتن فنر هنگام جفت شدن قطعه ها می شود. بر روی دستگاه ها جک ماده RCA نصب می کنند که از یک سوراخ مرکزی با حلقه ای فلزی در اطراف آن تشکیل شده است. قطر حلقه روی جک کمی کوچکتر و بلندتر از حلقه ی روی کابل RCA است که به حلقه ی فیش RCA اجازه می دهد تا محکم روی آن قرار گیرد. جک RCA دارای یک منطقه کوچک بین حلقه های بیرونی و داخلی است که با یک عایق، معمولا پلاستیکی (در نسخه های اولیه یا آن هایی که به عنوان اتصال دهنده های RF ساخته شده اند، از سرامیک استفاده شده است) پر شده است.

کانکتور RCA در ابتدا برای سیگنال های صوتی استفاده می شد. مانند بسیاری از کانکتورهای دیگر، برای استفاده هایی غیر از در نظر گرفته شده اولیه، از جمله به عنوان کانکتور برق DC، کانکتور RF، و به عنوان کانکتور برای کابل های بلندگو استفاده شده است. استفاده از آن به عنوان یک اتصال دهنده برای سیگنال های ویدئویی کامپوزیت بسیار رایج است، اما تطبیق امپدانس ضعیفی را فراهم می کند. کانکتورها و کابل RCA نیز معمولاً برای حمل صدای دیجیتال با فرمت S/PDIF استفاده می‌شوند، با شاخه‌های نارنجی رنگی برای متمایز کردن آنها از سایر اتصالات معمولی.

اتصالات با فشار دادن دوشاخه کابل RCA به جک مادگی دستگاه انجام می شود. پین حامل سیگنال از دوشاخه بیرون زده و اغلب قبل از برخورد حلقه های زمینه شده با سوکت تماس پیدا می کند و در صورتی که اجزای صوتی زمینه مشترکی نداشته باشند و در حین برقراری اتصال تغذیه شوند، زمزمه یا وزوز شدید ایجاد می شود. اگر دوشاخه کابل RCA تا حدی از جک بیرون بیفتد، صدای مداوم ممکن است ایجاد شود و اتصال زمینه قطع شود اما سیگنال قطع نشود. برخی از انواع کابل RCA، به‌ویژه نسخه‌های ارزان‌تر، به دلیل عدم عملکرد فنر، چسبندگی و تماس بسیار ضعیفی بین غلاف‌های زمینه دارند.

آنها اغلب رنگی هستند، زرد برای ویدیوی ترکیبی، قرمز برای کانال صوتی سمت راست، و سفید یا سیاه برای کانال سمت چپ صدای استریو. این سه جک (یا جفت) اغلب در پشت تجهیزات صوتی و تصویری یافت می شود. معمولاً یک یا چند مجموعه در تلویزیون‌ها برای تسهیل اتصال دوربین‌های فیلم‌برداری، سایر منابع ویدیویی قابل حمل و کنسول‌های بازی ویدیویی یافت می‌شود. اگرچه تقریباً همه کانکتورها، از جمله صدای آنالوگ و S/PDIF و همچنین ویدیوی کامپوزیت و کامپوننت، می‌توانند از کابل‌های یکسان 75 Ω استفاده کنند، فروش کابل‌های ویژه برای هر استفاده افزایش یافته است. متفاوت بودن کیفیت کابل به این معنی است که یک کابل صوتی ارزان قیمت ممکن است بخشی از ویدیو را با موفقیت منتقل نکند. برای صدای دیجیتال، تا زمانی که اتصال با استفاده از کابل ها با موفقیت انجام شود، صدا به سیگنال اصلی وفادار می ماند، زیرا سیگنال دیجیتال فقط می تواند به طور کامل دریافت شود یا اصلاً دریافت نشود. کابل ها باید مشخصات S/PDIF را مطابق با استاندارد بین المللی IEC 60958-3 برای عملکرد مطمئن داشته باشند.

معایب کابل RCA

هنگام اتصال کابل RCA به جک RCA، اتصال بخش مرکزی (سیگنال) قبل از اتصال حلقه زمینه انجام می شود. اگر تجهیزات هنگام برقراری اتصال فعال و روشن باشند، اغلب یک وزوز بلند ایجاد می کند.

سیم بخش مرکزی سیگنال و حلقه زمینه سیگنال ارائه شده توسط یک اتصال RCA، یک اتصال نامتعادل را اجرا می کنند. یک اتصال متعادل واقعی به طور کلی در برخی برنامه‌ها، به‌ویژه تنظیمات حرفه‌ای ترجیح داده می‌شود، زیرا امکان استفاده از کابل‌های طولانی را فراهم می‌کند و در عین حال حساسیت به نویز خارجی را کاهش می‌دهد.

با استفاده از کانکتورهای RCA، هر سیگنال به فیش مخصوص به خود نیاز دارد. حتی یک مورد ساده برای اتصال یک نوار کاست ممکن است به چهار مورد از آنها نیاز داشته باشد (دو مورد برای ورودی استریو و دو مورد برای خروجی استریو). در هر راه اندازی معمولی، این به سرعت منجر به بهم ریختگی کابل ها و سردرگمی در نحوه اتصال آنها می شود. این وضعیت بدتر می‌شود اگر سیگنال‌های پیچیده‌تری مانند ویدیو کامپوننت (در مجموع سه سیگنال برای ویدیو و دو برای صدای آنالوگ یا یکی برای صدای کواکسیال دیجیتال) در نظر گرفته شود.

تلاش‌هایی برای معرفی کانکتورهای صوتی و تصویری ترکیبی برای سیگنال‌های مستقیم وجود داشته است، اما در حوزه آنالوگ هیچ‌یک از اینها هرگز رایج نشده‌اند، به استثنای اروپا که در آن کانکتور SCART بسیار موفق بود. برای مدتی کانکتور DIN 5  پین برای اتصال استریو دو طرفه بین تجهیزات A/V محبوب بود، اما به طور کامل در دستگاه های مصرف کننده مدرن جابجا شده است. اگرچه تعدیل‌کننده‌های RF ذاتاً سیگنال‌های A/V ترکیبی را در برنامه‌های ویدیویی انتقال می‌دهند، اما به سیستم‌های تلویزیون پخش و اتصالات RF که در سراسر جهان جهانی نیستند وابسته هستند. سیگنال‌های RF نیز به دلیل تبدیل پروتکل و محدودیت‌های RF سه سیستم تلویزیون آنالوگ اصلی (NTSC، PAL و SECAM) عموماً نسبت به سیگنال‌های مستقیم پایین‌تر هستند.

قبل از اینکه تلویزیون HD تبدیل به یک استاندارد شود، تقریباً تمام تلویزیون‌ها، دستگاه‌های ویدئویی و پخش‌کننده DVD که در اروپا فروخته می‌شوند دارای کانکتورهای SCART بودند، اگرچه گاهی اوقات این اتصالات با اتصالات RCA و یا RF تکمیل می‌شوند. آداپتورهای SCART-RCA نیز وجود دارند که معمولاً اجازه ورود ویدیوی ترکیبی و صدای استریو را می دهند. در خارج از اروپا، معمولاً از کانکتورهای RCA جداگانه استفاده می‌شود که برای سازگاری و سادگی با کانکتورهای RF تکمیل می‌شوند. اگرچه کانکتورهای mini-DIN برای اتصالات S-Video استفاده می شود، ویدیو کامپوزیت، ویدیو کامپوننت و صدای آنالوگ (مونو یا استریو) همه از کانکتورهای RCA استفاده می کنند مگر اینکه سیگنال ها از طریق SCART ارسال شوند. با این حال، در حوزه دیجیتال، کانکتورهای ترکیبی A/V در حال افزایش هستند. امروزه معمولاً از HDMI برای لوازم الکترونیکی مصرفی استفاده می‌شود و DisplayPort، رقیب بالقوه HDMI، اغلب در رایانه‌های خانگی و لوازم جانبی کامپیوتر یافت می‌شود.

سخن پایانی

کابل RCA در انواع متراژ های مختلف تولید و عرضه می شوند و برند های مختلفی نیز در بازار جهانی و ایران وجود دارند که شامل : سومو، ای فورنت، مانستر، آلپاین، مافکو، گلیدن، کارینا، تسکو، دی نت، رویال، بیسوس، بافو، ونوس، گریت و غیره می شود. کابل RCA برای تلویزیون، ماشین و دستگاه های مختلف حرفه ای و غیر حرفه ای استفاده می شود. قیمت کابل RCA بسته به سازنده، گارانتی، کیفیت و جنس سیم و هسته ی آن، جنس روکش متغییر می باشد و بهترین کابل RCA همیشه گرانترین آن نیست بلکه می توان کابل RCA ارزان باکیفیت نیز یافت.

همکاران ما در بخش گفتگو آنلاین به صورت تمام وقت حضور دارند تا شما کاربر گرامی را جهت خرید کابل RCA مناسب مشاوره و راهنمایی کنند.